«Πέθανε στα είκοσί του και τον θάψαν στα ογδόντα πέντε του»

Τις προάλλες άνοιξα τυχαία ένα βιβλίο που είχα διαβάσει παλιότερα και η ματιά μου συνέλαβε την τελευταία σειρά ενός κεφαλαίου που έγραφε: «Πέθανε στα είκοσί του και τον θάψαν στα ογδόντα πέντε του».

Προβληματίστηκα αρκετά. Σκέφτηκα ότι στην ουσία ακόμα και για τον θάνατό μας εμείς αποφασίζουμε. Υπάρχει πολλών ειδών θάνατος…Εμείς διαλέγουμε αν θα ζήσουμε αληθινά, ελεύθερα, πραγματικά, αν θα ζήσουμε με ελπίδες, όνειρα και επιθυμίες, αν ζήσουμε με φίλους ή χωρίς, αν ζήσουμε μόνοι μας τις χαρές και τις λύπες. Μπορούμε να βάλουμε όσα αν θέλουμε…Αν ζήσουμε ή αν «πεθάνουμε»…    Η επιλογή είναι δική μας και υπεύθυνοι για αυτό είμαστε εμείς, κανείς άλλος.Τι επιθυμούμε να κάνουμε τελικά, όλα είναι επιθυμίες;

«Ακόμα ο ίδιος ο Φρόιντ είπε: «Πάει καιρός που ανακάλυψα ότι χρειάζεται απλώς λίγο θάρρος για να εκπληρωθούν επιθυμίες, θεωρούμενες μέχρι τότε ανέφικτες». Λίγο θάρρος! Το έχουμε ξαναπεί και θα το ξαναπούμε: Καλοσύνη χωρίς δύναμη δεν είναι καλοσύνη. Όποιος φοβάται, ζει μισή ζωή.» 1

Τελικά σκέφτομαι τι θα μπορούσαν οι νέοι να κάνουν προκειμένου να μην «πεθάνουν»; για να εκπληρωθούν οι αληθινές τους επιθυμίες; τί θα έκανε ο καθένας για να κρατούσε ζωντανή τη νιότη του ακόμα και στα ογδόντα πέντε του χρόνια;

1) Μ.Βαμβουνάκη, Ο παλιάτσος και η Άνιμα, εκδόσεις Ψυχογιός, 2006