Τις προάλλες άνοιξα τυχαία ένα βιβλίο που είχα διαβάσει παλιότερα και η ματιά μου συνέλαβε την τελευταία σειρά ενός κεφαλαίου που έγραφε: «Πέθανε στα είκοσί του και τον θάψαν στα ογδόντα πέντε του».
Προβληματίστηκα αρκετά. Σκέφτηκα ότι στην ουσία ακόμα και για τον θάνατό μας εμείς αποφασίζουμε. Υπάρχει πολλών ειδών θάνατος…Εμείς διαλέγουμε αν θα ζήσουμε αληθινά, ελεύθερα, πραγματικά, αν θα ζήσουμε με ελπίδες, όνειρα και επιθυμίες, αν ζήσουμε με φίλους ή χωρίς, αν ζήσουμε μόνοι μας τις χαρές και τις λύπες. Μπορούμε να βάλουμε όσα αν θέλουμε…Αν ζήσουμε ή αν «πεθάνουμε»… Η επιλογή είναι δική μας και υπεύθυνοι για αυτό είμαστε εμείς, κανείς άλλος.Τι επιθυμούμε να κάνουμε τελικά, όλα είναι επιθυμίες;
«Ακόμα ο ίδιος ο Φρόιντ είπε: «Πάει καιρός που ανακάλυψα ότι χρειάζεται απλώς λίγο θάρρος για να εκπληρωθούν επιθυμίες, θεωρούμενες μέχρι τότε ανέφικτες». Λίγο θάρρος! Το έχουμε ξαναπεί και θα το ξαναπούμε: Καλοσύνη χωρίς δύναμη δεν είναι καλοσύνη. Όποιος φοβάται, ζει μισή ζωή.» 1
Τελικά σκέφτομαι τι θα μπορούσαν οι νέοι να κάνουν προκειμένου να μην «πεθάνουν»; για να εκπληρωθούν οι αληθινές τους επιθυμίες; τί θα έκανε ο καθένας για να κρατούσε ζωντανή τη νιότη του ακόμα και στα ογδόντα πέντε του χρόνια;
1) Μ.Βαμβουνάκη, Ο παλιάτσος και η Άνιμα, εκδόσεις Ψυχογιός, 2006
Βαμβουνάκη! Τρομερή!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
οι νέοι για να μην πεθάνουν…τί θα μπορούσαν να κάνουν;;;
καλό ερώτημα. Ίσως να βγουν λίγο από τη συμβατική γυάλα της περιορισμένης ζωής που λανσάρεται ως το αποκορύφωμα.
το θάνατο τον φοβούνται λιγότερο όσοι έζησαν ζωή γεμάτη!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ίσως μπορούν να μπούν στο Αντι- ρήσεις! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«όποιος ντρέπεται κακά ζει» λέει ο λαός…
οι νέοι για να μην πεθάνουν; να μη νομίζουν ότι είναι αθάνατοι (στο σώμα)..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!