Προπάντων Έλληνας!

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ αλλά εγώ κάθε φορά που ακούω παραδοσιακή ελληνική μουσική το μυαλό μου ταξιδεύει και ενσαρκώνει χαρακτήρες από το μέρος που κάθε φορά αντιπροσωπεύει ένα τραγούδι.
Όταν ακούω κρητικά αισθάνομαι αγρίμι Κρητικός με τα όλα του, σκαρφαλωμένος κάπου στον Ψηλορείτη, ντυμένος στα μαύρα αξύριστος με ένα όπλο στην πλάτη, έτοιμος για το επόμενο αντάρτικο ενάντια σε οποιοδήποτε επίδοξο κατακτητή.
Όταν πάλι ακούω δημοτικά και κλαρίνα φαντάζομαι πως βρίσκομαι σε κάποιο από τα υπέροχα ελληνικά βουνά με μία γκλίτσα στον ώμο να περπατώ αμέριμνος θαυμάζοντας τις ομορφιές κάποιου ελατοδάσους και ατενίζοντας τις χιονισμένες βουνοκορφές.
Στα μακεδονίτικα νιώθω Παύλος Μελάς, ψηλός με μουστάκι ζωσμένος φυσεκλίκια σε ένα σκηνικό σαν αυτό που διαβάζαμε μικροί στα μυστικά του βάλτου.
Στο ζωναράδικο της Θράκης τα πόδια μου δεν μπορούν να συγκρατηθούν και κινούνται μόνα τους λες και τα λιανοχορταρούδια (δω στα λιανοχορταρούδια τι τρανός χωρός θα γένει….) με καλούν στο ρυθμό τους ενώ ο Αϊδονίδης ανάβει φωτιές με τη φωνή του.
Με τα νησιώτικα γίνομαι γλάρος και φτερουγίζω ανέμελα πάνω σε καταγάλανες ακρογιαλιές και κάτασπρα σπιτάκια με τον ήλιο να ζεσταίνει την καρδιά μου.
Τέλος στα Μικρασιάτικα τα μάτια μου βουρκώνουν. Αν και κατάγομαι από τη Θεσσαλία νιώθω οι ρίζες μου να βρίσκονται κάπου στα βάθη της Καππαδοκίας σε ένα σπίτι λαξευμένο στους βράχους, σε ένα νεοκλασικό στην καρδιοκλέφτρα Σμύρνη ή σε κάποιο μαχαλά στα Αλάτσατα ακούγοντας ολημερίς την Αλατσατιανή ( στ’ Αλάτσατα στην Παναγιά στο Αγιόβημα από πίσω Αλατσατιανή….). Ενώνω και εγώ τους καημούς μου και σέρνω αργά τα πόδια μου μαζί με τους υπόλοιπους πρόσφυγες στο δρόμο του ξεριζωμού.
Δεν έχει σημασία από που κρατάει η σκούφια του καθενός. Άπαξ και είσαι γεννημένος Έλληνας είσαι ταυτόχρονα και Κρητικός και Μικρασιάτης και Ηπειρώτης και Θεσσαλός και Αιγαιοπελαγίτης και Θρακιώτης και Κωνσταντινοπολίτης. Η ίδια παράδοση μας ενώνει όλους, η ίδια γλώσσα, η ίδια ιστορία, η ίδια θρησκεία, τα ίδια έθιμα με μικρές παραλαγές από μέρος σε μέρος.
Ιδίως ένας Έλληνας δεν μπορεί παρά να έχει πάντοτε χαραγμένο στο μυαλό του ότι η ιστορία του εκτείνεται και στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου ώς και τη Μαύρη Θάλασσα. Η καρδιά μας θα χτυπά πάντα μαζί με τους χιλιάδες πρόσφυγες που λαχταράν ακόμα τις αλησμόνητες πατρίδες!

ΑΓΡΑΦΙΩΤΗΣ