Πριν από μερικά χρόνια, πριν η τηλεόραση μπει καθοριστικά στη ζωή μας, στο Παρίσι χάθηκε ένα μικρό κοριτσάκι. Η αστυνομία το βρήκε, όμως το παιδί είχε υποστεί τόσο ισχυρό σοκ, ώστε ήταν αδύνατο να δώσει οποιαδήποτε πληροφορία.Ούτε ονόματα, ούτε διεύθυνση, ούτε τηλέφωνο, ούτε το όνομα του δε θυμόταν. Από το σοκ είχε απενεργοποιηθεί τελείως η μνήμη.

Γιατροί και αστυνόμοι βρέθηκαν προς στιγμή σε αδιέξοδο.Τότε ο εισαγγελέας πήρε το παιδί και του ζήτησε να του τραγουδήσει ένα τραγούδι. Το παιδί του τραγούδησε το τραγούδι που του ‘λεγε η μητέρα του, όταν το ‘βαζε για ύπνο. Οι αρχές το μαγνητοφώνησαν και το έδωσαν στο ραδιόφωνο.
Μέσα σε λίγες ώρες βρέθηκαν οι γονείς.Αυτό το αληθινό γεγονός επιβεβαιώνει ότι το μυαλό του ανθρώπου, όσο δυνατό κι αν είναι, όσες γνώσεις κι αν του αποθηκεύσουμε, έρχεται ώρα που δε μπορεί να βοηθήσει. Απενεργοποιείται. Εκείνη που ποτέ δεν ξεχνάει και τα πάντα σώζει είναι η καρδιά. Σ’ αυτήν απευθυνόμαστε. Γιατί οι γνώσεις μπορούν να ξεχαστούν, οι εμπειρίες όμως ποτέ.Ποτέ δεν πάει χαμένο εκείνο που εμπιστευόμαστε στα παιδιά και εκείνο που τους δίνουμε απ’ την καρδιά μας. Όσο πολύτιμο και αν είναι, τα παιδιά δεν θα το χάσουν. Μπορεί να χάσουν τα βιβλία τους, τη ζωγραφιά τους, τη μπάλα τους, μπορεί και τα ίδια να χαθούν σε ολοσκότεινες νύχτες, όμως εκείνο που θα τους δώσουμε από τη ψυχή μας δε θα το χάσουν ποτέ.. Κάποια μέρα θα γυρίσουν στη φωλιά που τα ζέστανε.

Όμως, αφού δίνουμε αγάπη, γιατί λίγα χρόνια μετά εισπράττουμε τόσο θυμό, τόση αντίδραση, τόσα ξενύχτια, τόση παραίτηση… Γιατί τις νύχτες τόσα παιδιά έξω από τα σπίτια τους; Ενώ στα χέρια μας κρατούσαμε ένα παιδικό πρόσωπο όμορφο και καθαρό σαν το χιόνι, ύστερα από λίγα χρόνια, γιατί έχουμε απέναντι μας έναν έφηβο σαν άγρια θάλασσα και ανίκανο να χαρεί, να αγαπήσει, να ελπίσει…;

Ρωτάς: γιατί παιδί μου πίνεις, γιατί καπνίζεις, γιατί παίρνεις ναρκωτικά και απαντούν γιατί να μην καπνίσω, γιατί να μην παίρνω ναρκωτικά…; Γιατί να ζήσω;

Ρωτάς: τα έχεις όλα. Σπίτι, φαγητό, γλώσσες, σχολείο, εκδρομές, διασκέδαση, χρήματα… Τι σου λείπει;… και παίρνεις την απάντηση:Δε μου φτάνουν… έχω ψυχή και η ψυχή μου πεινάει, διψάει, κλαίει….

Πού κάναμε λάθος; Τι δεν κάναμε καλά;

Τα παιδιά, ακόμα κι όταν είναι αγριεμένα, ακόμα και όταν είναι άρρωστα, βλέπουν και πίσω από τον τοίχο, γιατί βλέπουν με την καρδιά. Ξέρουν πότε νοιαζόμαστε γι’ αυτά και πότε για τον εαυτό μας και ανάλογα μ’ αυτό που τους δίνουμε ή αγιάζουν ή ξεπαγιάζουν.