Σατανικό σχέδιο των Ρωμαίων

Εκπληκτική επιστημονική μελέτη περί σταυρικού θανάτου έχει κάνει ο καθηγητής αναισθησιολογίας Σπ. Μακρής. Σ᾿ αυτήν φαίνεται το μέγεθος της οδύνης και ο τρόπος που τελικά επερχόταν ο θάνατος. Μεταφέρω τα πιο σημαντικά:

«Ας δούμε τώρα για το θέμα τού καρφώματος ακριβώς των άκρων πάνω στον Σταυρό. Από την παράδοση και από την κοινή εντύπωση πιστεύουμε ότι τα καρφιά πέρασαν τις παλάμες.

Η τραγικότητα του ανθρώπου

Η μεγάλη αδικία προς το πρόσωπο του Ιησού από τους συγχρόνους του, την οποία ξαναζούμε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, πάντα με γεμίζει σκέψεις και αγωνίες για το μεγάλο θαύμα που λέγεται άνθρωπος. Σε όλες τις εποχές και σε ολόκληρη την γη η ανθρωπότητα φαίνεται να ζει ένα τραγικό αδιέξοδο. Στην συνολική της ιστορία, οι θετικές σελίδες είναι αναλογικώς ελάχιστες. Δεσπόζουν οι πόλεμοι, οι αδικίες, ο φθόνος, οι εγωισμοί. Με μια κουβέντα: η κυριαρχία επί των άλλων ανθρώπων. Είτε σε επίπεδο εθνικό, είτε κοινωνικό, είτε ιδεολογικό, είτε εργασιακό, είτε οικονομικό, είτε οικογενειακό, είτε διαπροσωπικό.

Εάν κάποιος δεν πιστεύει στον Θεό, μάλλον δικαιολογείται να μην ελπίζει σε καμία βελτίωση,

Κρίση ευεργετική

Συνέβη να παραστώ σε μια πολύωρη ένθερμη συζήτηση-διαφωνία δύο γνωστών μου, με θέμα, τι άλλο, την κρίση. Η συζήτηση αυτή, που νομίζω πως αντικατοπτρίζει ένα ευρύτερο κοινωνικό γίγνεσθαι, ήταν οπωσδήποτε πολύ πιο «ανεβασμένη» από άλλες παρόμοιες προγενέστερες, παρά τις «αδυναμίες» της. Δεν μπορώ να πω ότι ειπώθηκε κάτι εκπληκτικά πρωτάκουστο. Οι δύο συνομιλητές εξέφραζαν γενικά δύο βασικές τάσεις στο ζήτημα.

Ο πολιτισμός δεν έχει σταματήσει

Ένας από τους πιο λαμπρούς τομείς του ελληνικού πολιτισμού είναι αναμφίβολα οι εικαστικές τέχνες και μάλιστα η βυζαντινή αγιογραφία. Βυζαντινή, όχι τόσο ως προς τις χρονικές ή τοπικές διαστάσεις της, όσο ως προς την τεχνοτροπία. Ποιος δεν έχει θαυμάσει τα αιώνια έργα του Πανσέληνου (14^ος αι.), του Θεοφάνη (16^ος αι.) και τόσων άλλων κορυφαίων καλλιτεχνών, που απέβησαν ορόσημα και πρότυπα για την περαιτέρω εξέλιξη της αγιογραφίας; Ακόμη και οι μη ειδήμονες μπορούμε να μαρτυρήσουμε ότι όντως αυτά τα έργα σε πλησιάζουν στον Θεό.

Το ερώτημα που συχνά ακούγεται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι, γιατί οι παλαιοί μπόρεσαν να δημιουργήσουν μνημεία, ενώ σήμερα δεν μπορούμε;

Αντάξιοι της ευθύνης

Ο ελληνικός πολιτισμός! Το θεμέλιο του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού. Η ανεκτίμητη και ανυπέρβλητη προσφορά του ελληνισμού στην οικουμένη. Το καύχημα και η παρηγοριά μας, ιδίως σε μέρες δύσκολες και οδυνηρές, σαν αυτές που σήμερα περνάμε. Αλλά σε τι συνίσταται αλήθεια αυτός ο περίφημος πολιτισμός; Υπάρχει κανένα απομεινάρι ζωντανό ακόμη ή έχει πλέον μουσειακή αξία;

Μια σπουδαία προσωπικότητα;

«Οπωσδήποτε ο Χριστός ήταν μια πολύ σπουδαία προσωπικότητα, ένας πολύ μεγάλος άνθρωπος. Είπε πολύ σημαντικά και όμορφα πράγματα».

Τόλμησέ το, η φύση δεν μνησικακεί

Ένα από τα ανερμήνευτα μυστήρια της ζωής είναι η επιρροή της φύσης στον άνθρωπο. Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αθήνα, αισθανόμουν ανέκαθεν μια έλξη προς την φύση και την ανάγκη να συνδέσω την ζωή μου μαζί της. Τα καλοκαίρια που έζησα στο ορεινό χωριό του πατέρα μου και οι απερίγραπτες αναμνήσεις μου απ᾿ αυτό, μορφοποίησαν τα όνειρά μου και καλλιέργησαν αυτήν την έφεσή μου. Πρόλαβα την γιαγιά να αρμέγει κάθε πρωί την γίδα, να μας βράζει τα αυγά που μόλις είχε μαζέψει από το κοτέτσι, να μας «ζαλίζει» με το άρωμα της τομάτας που μας έστελνε να κόψουμε από τον κήπο, να μας προσφέρει το πιο λαχταριστό πεπόνι που έχω γευθεί ποτέ. Και τον παππού να σαμαρώνει το γαϊδούρι για να πάει ως την αγορά, να κατεβαίνει κάθε μεσημέρι στο κατώι για να γεμίσει από το βαρέλι ένα κανάτι μυρωδάτο κόκκινο κρασί που έφτιαχνε ο ίδιος, να σκαρφαλώνει στην παλιά ξύλινη σκάλα για να μαζέψει εκείνα τα γλυκύτατα μούρα…

Το σπίτι είχε σχεδόν αυτάρκεια, ενώ ο παππούς με τα εργόχειρά του (φαναρτζής, λαμαρινοποιός) εξοικονομούσε και λίγα χρήματα. Εντελώς αυτονόητα για κάθε υποστατικό του χωριού ήταν τα διάφορα οπωροφόρα δέντρα (μηλιές, αχλαδιές, συκιές, κερασιές, μουριές, καρυδιές, καστανιές), ο λαχανόκηπος, το αμπελάκι και συνήθως ένα μικρό χωραφάκι που κυρίως έσπερναν σιτάρι. Είχαν να λένε

Το μήνυμα του Γκάντι: Η αλλαγή δεν είναι ουτοπία!

Μια από τις μεγαλύτερες μορφές της νεωτέρας παγκοσμίου ιστορίας είναι αναμφίβολα ο Ινδός Μαχάτμα Γκάντι. Έχει μείνει στην συνείδηση των ανθρώπων ως σύμβολο της ειρήνης. Είναι ο πολιτικός που οδήγησε την Ινδία στην ανεξαρτητοποίηση από τους Βρεταννούς το 1947, χρησιμοποιώντας την πιο πρωτοποριακή μέθοδο: δράση και αντίσταση χωρίς χρήση βίας.

Ο Γκάντι συνόψισε την πολιτική του πρόταση σε 10 θεμελιώδεις αρχές, που οπωσδήποτε αξίζουν ιδιαιτέρας προσοχής. Όχι τόσο επειδή το περιεχόμενό τους είναι πρωτοποριακό. Ο πολιτισμός της πατρίδας μας και δη η ορθόδοξη παράδοσή μας εμπεριέχουν τις αρχές του Γκάντι και μάλιστα ασυγκρίτως εμπλουτισμένες και αναβαθμισμένες. Εξάλλου και ο ίδιος ομολογούσε την επιρροή του χριστιανισμού στην ιδεολογική του διαμόρφωση. Το εκπληκτικό και σημαντικό με τον Γκάντι είναι ότι εφήρμοσε τις ιδέες του ως πολιτικός, κατάφερε να τις εμπνεύσει στον λαό και τελικά ευτύχησε να χαρεί την πανηγυρική τους δικαίωση με την πραγματοποίηση του μεγάλου του ονείρου: της ανεξαρτητοποίησης.

Παραθέτω από μια ιστοσελίδα τις 10 θεμελιώδεις αρχές του Γκάντι «για να αλλάξουμε τον κόσμο»:

Ο μύθος της Δημοκρατίας

Η Πνύκα

Μου προκαλεί εντύπωση η προσήλωση σε πολιτικές ιδεολογίες που έχουν αποδειχθεί περίτρανα ανεπαρκείς ως προς τα προσδοκώμενα ευεργετικά αποτελέσματά τους. Και δεν αναφέρομαι μόνο στον κομμουνισμό ή σε άλλα ιδεολογικοπολιτικά συστήματα που έχουν ευρέως αμφισβητηθεί ή και απορριφθεί, αλλά επίσης και στην θρυλική Δημοκρατία, την θεωρουμένη -και δικαίως- ως μια από τις μεγαλύτερες προσφορές του ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα.

Σαν θεωρία, σαν σύλληψη, η ιδέα της δημοκρατίας

Κουτσομπολιά του χωριού

Η κυρα-Μ. μάς μάζεψε πάλι όλους μαζί, τούτη την φορά για τα 40 της. Μετά το μνημόσυνο, ήπιαμε τον καθιερωμένο καφέ στην παράπλευρη αίθουσα. Γραφείο τελετών δεν υπάρχει. Γυναίκες του χωριού ετοιμάζουν τα πάντα εθελοντικά και διακονούν. Όλα κυλούν απλά και κατά ένα περίεργο τρόπο άψογα.

Ήλθε η ώρα να σηκωθούμε. Βγαίνοντας πέφτω πάνω στην Τασία. Πάντοτε πρόσχαρη και διαχυτική, δεν υπάρχει περίπτωση να ξεμείνεις από ευχάριστη συζήτηση μαζί της. Η Τασία πήρε σύνταξη πριν κανα-δυό μήνες και αποφάσισε να επιστρέψει μόνιμα στο χωριό. Δεν χάνω ευκαιρία να την πειράξω.

Δεν φταίει η Coca-Cola ή Μια θλιβερή επέτειος

Στις 2 Φεβρουαρίου 1825, ο Θ. Κολοκοτρώνης οδηγήθηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους σε μοναστήρι της Ύδρας, όπου διέμεινε υπό περιορισμόν μέχρι τον Μάιο. Δεν ήταν βέβαια το μπουντρούμι του Ναυπλίου, το οποίο έμελλε να τον υποδεχθεί λίγα έτη πιο ύστερα. Οπωσδήποτε όμως, ήταν μια φυλάκιση του πρωτεργάτου της επαναστάσεως και της ελευθερίας. Εκεί τον επισκέφθηκε και ο φιλέλληνας Ιταλός δημοσιογράφος Ιωσήφ Πέκκιο, αφήνοντάς μας το πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ του.

Τι είχε συμβεί; Ήδη από το 1823 (δηλ. μέσα σε 2 μόλις έτη) η επανάσταση είχε επιτύχει – τουλάχιστον σε Μοριά και Ρούμελη. Χωρίς ΚΑΜΙΑ εξωτερική βοήθεια -αντιθέτως μάλιστα- η τουρκική αντίσταση είχε καμφθεί και το ελληνικό κράτος είχε αρχίσει να οργανώνεται. Τότε ήταν δυστυχώς που βγάλαμε τα μάτια μας μόνοι μας. Η αιτία; Μα φυσικά, ποιος θα κάνει κουμάντο!

Ζούμε στην χειρότερη εποχή;

Θεωρείται συχνά ως το πιο αυταπόδεικτο δεδομένο, η εξαιρετική δυσκολία της εποχής μας.

Μισοάδειο ή μισογεμάτο;

Επίτρεψέ μου να φέρω κάποιες αντι-ρήσεις, που θέλω να πιστεύω ότι δεν εκφράζουν απλώς μια αντίδραση εκ μέρους μου, αλλά την πηγαία μου αισιοδοξία. Την αισιοδοξία, που βιώνω ως την βασικότερη προϋπόθεση ανάκαμψης και ανάπτυξης, και που μετά λύπης βλέπω ότι εκλείπει από πολλούς.

Δεν θα σταθώ τόσο στα προβλήματα της εποχής μας, καθώς, αφ΄ ενός μεν έχουν χιλιοαναλυθεί, αφ΄ ετέρου δε προκείμενος σκοπός μου είναι ακριβώς να τα αντισταθμίσω. Θα αναφέρω ορισμένα θετικά της εποχής μας και αρνητικά παραδείγματα άλλων εποχών (απλώς δειγματοληπτικά), επιχειρώντας κάπου-κάπου και συγκρίσεις. Ας εξετάσουμε το ζήτημα ανά τομείς.

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ φταίνε για όλα;

Είναι της μόδας πλέον να διακηρύττουμε ότι η οικονομική κρίση οφείλεται στην κρίση αξιών, ότι πρόκειται πρωτίστως για πολιτιστική ή πνευματική κρίση κλπ κλπ. Ισχύουν φυσικά όλα αυτά, ποιος μπορεί να το αρνηθεί; Έπειτα όμως από 2 περίπου χρόνια έντονης εκδηλώσεως της οικονομικής κρίσεως στην καθημερινή μας ζωή, έπειτα από αμέτρητες και ατελείωτες συζητήσεις και αρθρογραφίες περί του προβλήματος, παραμένει το ερώτημα: υπάρχει εφικτή λύση; 

Ήρωας

Μη μου καταλογίσεις ότι έχω το ψώνιο να γίνω ήρωας. Μπορεί και να τό ’χω, αλλά μιλάμε για το ίδιο πράγμα; Υπάρχουν ακόμη ήρωες; Πού είναι τέλος πάντων να μας λυτρώσουν από τις μαζεμένες συμφορές;

Παίρνω αφορμή από ένα σχόλιο του εξωγήινου νοσταλγού για να μοιραστώ μαζί σου τις σκέψεις και αγωνίες μου.

Αν ρωτήσεις οποιονδήποτε «ποιους ήρωες γνωρίζεις», θα σου πει

Μια άλλη πτυχή της Πρωτοχρονιάς

Άη-Βασίλης και βασιλόπιττα κλέβουν την παράσταση, ευχές και δώρα δίνουν και παίρνουν, τα κάλαντα μας έχουν πάρει (με όλο τους το δίκιο) τα μυαλά, το φλουρί αναμένει κρυμμένο την ξαφνική ιαχή του νικητή ή ίσως τον αποκρουστικό ήχο ενός σπασμένου δοντιού, η οικογένεια ενδέχεται να ζήσει για λίγο την συνοχή και θαλπωρή που όλοι ονειρεύονται.

Σχεδόν απαρατήρητη λοιπόν περνά μια άλλου είδους

Αρχαίο φαινόμενο η Παγκοσμιοποίηση

«Αυγούστου μοναρχήσαντος επί της γης, η πολυαρχία των ανθρώπων επαύσατο… Υπό μίαν βασιλείαν εγκόσμιον αι πόλεις γεγένηνται», λέγει ένα τροπάριο των Χριστουγέννων. Με άλλα λόγια: Όταν ο Αύγουστος (ο Καίσαρας) έγινε ο μονάρχης της γης, έπαυσε η πολυαρχία (οι πολλές αρχές, οι πολλές εξουσίες) των ανθρώπων. Οι πόλεις υπήχθησαν σε μία και μοναδική βασιλεία.

Οι Βεδουΐνοι της φυλής Γκεμπελία

Αναπόσπαστο κομμάτι του όρους Σινά και της ζωής της Μονής αγίας Αικατερίνης αποτελούν οι κάτοικοι της ερήμου, οι Βεδουΐνοι. Από την πρώτη μου επίσκεψη στο Σινά, αυτοί οι παράξενοι (για τους «πολιτισμένους») άνθρωποι με είλκυσαν. Η σχέση μαζί τους αποβαίνει για μένα μυστηριωδώς συναρπαστική. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι είναι αυτό που με συγκινεί, οπωσδήποτε όμως 

Σας χαιρετώ από το υψηλότερο σημείο της γης!

Ο τόπος όπου η λογική παραιτείται. Εκεί όπου παύουν προσωρινά οι αναζητήσεις και οι επιθυμίες. Ο άγνωστος κόσμος που παραμένει αενάως εκτός επαφής. Μένεις σιωπηλός και αφουγκράζεσαι την ησυχία, προσπαθώντας να ζήσεις το κάθε δευτερόλεπτο. Εδώ συμβαίνει κάτι στο οποίο δεν μπορείς να επέμβεις. Βλέπεις γύρω σου να κλαίνε χωρίς να ξέρουν γιατί. Η αγριότητα του τοπίου απρόσμενα σε συγκινεί. «This area has