Ένα από τα ανερμήνευτα μυστήρια της ζωής είναι η επιρροή της φύσης στον άνθρωπο. Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αθήνα, αισθανόμουν ανέκαθεν μια έλξη προς την φύση και την ανάγκη να συνδέσω την ζωή μου μαζί της. Τα καλοκαίρια που έζησα στο ορεινό χωριό του πατέρα μου και οι απερίγραπτες αναμνήσεις μου απ᾿ αυτό, μορφοποίησαν τα όνειρά μου και καλλιέργησαν αυτήν την έφεσή μου. Πρόλαβα την γιαγιά να αρμέγει κάθε πρωί την γίδα, να μας βράζει τα αυγά που μόλις είχε μαζέψει από το κοτέτσι, να μας «ζαλίζει» με το άρωμα της τομάτας που μας έστελνε να κόψουμε από τον κήπο, να μας προσφέρει το πιο λαχταριστό πεπόνι που έχω γευθεί ποτέ. Και τον παππού να σαμαρώνει το γαϊδούρι για να πάει ως την αγορά, να κατεβαίνει κάθε μεσημέρι στο κατώι για να γεμίσει από το βαρέλι ένα κανάτι μυρωδάτο κόκκινο κρασί που έφτιαχνε ο ίδιος, να σκαρφαλώνει στην παλιά ξύλινη σκάλα για να μαζέψει εκείνα τα γλυκύτατα μούρα…
Το σπίτι είχε σχεδόν αυτάρκεια, ενώ ο παππούς με τα εργόχειρά του (φαναρτζής, λαμαρινοποιός) εξοικονομούσε και λίγα χρήματα. Εντελώς αυτονόητα για κάθε υποστατικό του χωριού ήταν τα διάφορα οπωροφόρα δέντρα (μηλιές, αχλαδιές, συκιές, κερασιές, μουριές, καρυδιές, καστανιές), ο λαχανόκηπος, το αμπελάκι και συνήθως ένα μικρό χωραφάκι που κυρίως έσπερναν σιτάρι. Είχαν να λένε Συνεχίστε να διαβάζετε Τόλμησέ το, η φύση δεν μνησικακεί.
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...