Νεραντζάκι γλυκό.

Πρέπει να σού έχει μυρίσει κι εσένα. Είναι η άνοιξη που ήρθε. Ξέρεις φέτος νόμιζα ότι δεν θα την καταλάβαινα την άνοιξη, σαν να πέρασε και να μην ακούμπησε. Αλλά αλάνθανστο σημάδι οι μυρωδιές. Τι είναι αυτό όμως που μυρίζει στους δρόμους, στις πλατείες που κάνει πιο γλυκά τα απογεύματα και πιο αληθινά τα πρωινά.

Είναι η νεραντζιά. Είναι ένα δεντράκι που έχει λεπτό κορμό και μοιάζει πάντα νέο. Κάνει πλούσιο φύλλωμα και γι’ αυτό το προτιμάνε για τα πεζοδρόμια της Αθήνας και των προαστίων. Έχει κι άλλα καλά:  δεν προσβάλλεται εύκολα από αρρώστιες, είναι γερό και αν το φυτέψεις είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα είναι εκεί για τις επόμενες γενιές.

Μοιάζει με την μανταρινιά η νεραντζιά. Και στον καρπό μοιάζει. Όλοι μας έχουμε κλωτσήσει κάποιο νεράντζι που τόλμησε να σκαλώσει στις ρόδες του αυτοκινήτου μας που ήταν παρκαρισμένο κάπου, και επειδή έκανε το ίδιο και ο γείτονας πιο πάνω, το νεράντζι ξεκίνησε το πρωί απ’ την αρχή του τετραγώνου και το βράδυ έχει φτάσει στο τέλος. Όμως παρατηρείτε; Ενώ η νεραντζιά κάνει πάντα μεγάλα και πορτοκαλιά νεράντζια, η μανταρινιά κάνει συνήθως κάτι μικρά και ασθενικά μανταρινάκια, που τις πιο πολλές φορές έχουν και ζουζουνάκια που κάνουν πάρτυ μέσα.

Είναι λοιπόν σαν να λέμε ένα αναγκαίο κακό τα νεράντζια: δεν τρώγονται, τα κλωτσάμε στους δρόμους, κάνουν τα μανταρίνια να ζηλεύουν που αυτά είναι όμορφα και μεγάλα ενώ τα μανταρίνια μικρά και πρακτικά δεν έχουν καμιά χρησιμοτητα!

Κι όμως θυμάμαι η γιαγιά μου, όταν πηγαίναμε πιο παλιά στο σπίτι της, έφτειαχνε γλυκό νερατζάκι. Από τα αγαπημένα γλυκά του κουταλιού, που τα σερβίρουμε στο παλιομοδίτικο κρυστάλλινο πιατάκι με τη χαρτοπετσετούλα και το ποτήρι το νερό. Κλασική εικόνα! Πόσοι ιδαιτεράδες και δάσκαλοι δεν έφαγαν το γλυκό του κουταλιού στη σχολική μας καριέρα. Σε πόσες επισκέψεις έχουμε φάει κι εμείς ένα γλυκό του κουταλιού, ένα γλυκό νερατζάκι!

Είναι, θαρρώ (που λέει κι ένας φίλος) αυτή η όμορφη νοικυροσύνη που είχαν οι γιαγιάδες μας. Τίποτα να μην πάει χαμένο. Από τα κουρελάκια μαξιλάρια, κιλίμια. Από τα παλιά σκεύη κουζίνας γλάστες. Από τα παλιά πτήρια ανθοδοχεία. Από την όμορφη νεραντζιά, το νερατζάκι. Έτσι, γιατί προσπαθούν να μάς πείσουν ότι η ζωή μας είναι πιο εύκολη με ποτηράκια μιάς χρήσεως, ότι η τηλεόρασή μας είναι για τα σκουπίδια κι ας μην την κλωτσάμε από τις ρόδες του παρκαρισμένου αυτοκινήτου μας και ότι το παλιό μας ζακετάκι είναι ένα τίποτα επειδή έχουν περάσει μερικά χρόνια από πάνω του.

Σε πείσμα των καιρών λοιπόν.