Για τους Σπαρτιάτες, Είλωτες. Και για τους Είλωτες, Σπαρτιάτες…

Του Χρύσανθου Λαζαρίδη

Ακούω διάφορους σήμερα να βρίζουν τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου».

Ανήκω – θέλοντας και μη – σε εκείνη της γενιά.

Μιλάω σπάνια για τα γεγονότα εκείνα, κι όταν το κάνω αμφισβητώ όλους τους μύθους που επικράτησαν έκτοτε. Κυρίως για το ρόλο που διαδραμάτισε η τότε Αριστερά…

Αυτή η αμφισβήτηση εκ μέρους μου εκφράζεται δημόσια και γίνεται από τότε, όταν δεν ήταν εύκολο να ειπωθούν, να γραφούν ή να ακουστούν, πράγματα που τώρα τα λένε πολλοί. Και κάποιοι, μάλιστα, καθ’ υπεροβολήν…

Και δεν εξαργύρωσα τη συμμετοχή μου στα «γεγονότα του Πολυτεχνείου». Συνειδητά, από την πρώτη στιγμή, κράτησα τις αποστάσεις μου και αποδοκίμασα όσους το έκαναν. Και μάλιστα σε εποχές που αυτό είχε και κόστος και ρίσκο:

Το κόστος να απομονωθείς από παντού. Και το ρίσκο να φανείς «γραφικός».

Ό,τι έκανα στη ζωή μου το έκανα όχι επικαλούμενος τη «συμμετοχή» μου σε εκείνη την εξέγερση, αλλά μάλλον… αποσιωπώντας την.

Ό,τι έκανα έκτοτε το κατάφερα όχι επειδή «ήμουν κι εγώ εκεί», αλλά παρά το γεγονός ότι ήμουν κι εγώ εκεί…

Και τέλος μίλησα από τους πρώτους για τη χρεοκοπία της μεταπολίτευσης του 1974 και για την ανάγκη μιας «νέας μεταπολίτευση». Σε καιρούς (πριν δέκα χρόνια περίπου) που κι αυτό δεν ήταν εύκολο να το πει κανείς…

Νιώθω, λοιπόν, την ανάγκη να γράψω σήμερα αυτές τις γραμμές, όχι «απολογητικά» με την έννοια της «απολογίας», ούτε καν με την έννοια του «απολογισμού». Μάλλον «παρεμβατικά», με την έννοια να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους.

για ένα κομμάτι ψωμί…

Μπορεί να έχει χρωματιστεί λιγάκι σαν τραγούδι, αλλά νομίζω ότι ταιριάζει σήμερα καλύτερα από άλλη εποχή!

Κάπως έτσι την έχουν δει εκεί πάνω(στην κυβέρνηση)- μέσα(στη βουλή)- έξω (στην Ευρώπη κι όχι μόνο) την ιστορία…Τί θα αφήσουμε ο καθένας στον εαυτό του κι όλοι μαζί στη ζωή μας σ’αυτή τη χώρα είναι το ερώτημα…

…ξεχασμένα…

Παιδιά αυτά τα δυο κασκόλ, ξεχάστηκαν στην πίτα την προηγούμενη Πέμπτη!Δεν τα χει αναζητήσει κανείς προς το παρόν…Όποιος τα αναγνωρίσει στέλνει ένα μέιλ στο μπλογκ να συννενοηθούμε!

….η χαρά μας είναι κολλητική!!

Χρόνια πολλά σε όλους!!

Η χαρά των καλάντων είναι κάτι το περίεργο που όλοι το νιώθουμε και φαίνεται παντού!!Γι’ αυτό και όποιος έρχεται κολλάει!!Κολλήσανε κι οι Πατρινοί και είπανε κάλαντα με την ίδια χαρά και πόρωση στο Καραμανδάνειο νοσοκομείο!Στο «παίδων» της Πάτρας θα λέγαμε!

Σας αφήνω να τους απολαύσετε!

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Καλή ψήφο!

Τα ολόχρυσα κλουβιά μας αν βαρεθεί ο καθένας και βγει από αυτά μπορεί να πάμε μπροστά προσωπικά, οικογενειακά και εθνικά…να βγούμε από τις άχαρες ζωούλες μας!Ή μάλλον να τις αγαπήσουμε λιγάκι!

Καλημέρα και καλή ψήφο σε όλους μας!

χάθηκε…

Πάνω στη ζάλη του πολύ ωραίου beach party μας…κάποιος ξέχασε ένα τουμπερλέκι!!Και μου ξέμεινε εμένα!!

Αν δεν κάνω λάθος είναι και κάτι άλλα ψιλολόγια…όποιος έχει χάσει κάτι το λέει…θα την βρούμε την άκρη!

Χααμοοοός!!

Υπενθύμηση:

Αύριο βράδυ θα γίνει χαμόος!

Αλλά….ως γνωστόν νηστικό αρκούδι δε χορεύει και δεν περνάει καλά εδώ στην Ελλαδίτσα, οπότε ο καθένας φτιάχνει ό,τι μπορεί και το φέρνει μαζί του! Αν μπορεί και για παραπάνω από τον εαυτό του ακόμα καλύτερα!!!

Επίσης….πώς να χορέψει το καημένο αν δεν έχει μουσική????Όστις λοιπόν έχει μουσικό όργανο, ξέρει δεν ξέρει να παίζει-δεν έχει καμία σημασία, μπορεί να ξέρει κάποιος άλλος- το φέρνει κι αυτό μαζί του!!!Μαζί με το κέφι του φυσικά!

Οι χάρτες είναι έτοιμοι!… αλλά επειδή αύριο θα έχει πανελλαδική και 24ωρη απεργία στα πάντα(ούτε παραγγελία να το κάναμε!)η μόνη λογική πρόσβαση είναι με αυτοκίνητα, οπότε εγκαίρως μεταξύ μας όλοι να συννενοηθούμε ποιός θα πάρει ποιόν για να μην κατέβουν αυτοκίνητα άδεια και μείνουν άνθρωποι χωρίς ,μεταφορικό μέσο.

Ο τρελός…

Χορεύει ο κόσμος ξέφρενα, καθένας στο ρυθμό του

για να βρει ταίρι ένας τρελός πουλάει τον εαυτό του.

Αν δε πιστεύεις μη ρωτάς κι αν δε  μ’ακούς μη με κοιτάς

αν δε φαντάζεσαι φωτιές, με κάρβουνα μην παίζεις….

Μικρό μου…

Στο βράχο της Ακρόπολης ΙΙ(οι φωτογραφίες της προηγούμενης μέρας…)

ΠΑΡΘΕΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ !!!

Επειδή τα μικρά γραμματάκια του φίλου μας mplegmenoυ δεν μας έχουν παρακινήσει αρκετά μου φαίνεται….είπα να τα μεγενθύνω λίγο!!

Έχουμε λοιπόν  και λέμε!!

Αύριο στις 12.00 συνάντηση στο σταθμό Ακρόπολη με προορισμό την ….Ακρόπολη!!!

Τα παιδιά εδώ, μας έχουν κανονίσει κάτι που δεν είναι πολύ εύκολο να κάνεις και απαιτεί κόπο και χρήμα, αλλά είναι πολύ σημαντικό για την επίσκεψη μας! Ξ Ε Ν Α Γ Ο!

Είναι πολύ διαφορετικό να βλέπεις ένα μνημείο μόνος σου και πολύ διαφορετικά και εξαιρετικά πιο ενδιαφέρον να το βλέπεις με ξεναγό! Πόσο μάλλον ένα μνημέιο τέτοιας αξίας όχι μόνο ιστορικής αλλά και αρχιτεκτονικής που είναι ασύλληπτη!!(ελπίζω να μας πουν και κανένα αρχιτεκτονικό αύριο!!)

Όλα αυτά λοιπόν θα τα δούμε και θα τα ακούσουμε αύριο…με μερικά  S.O.S εφόδια:  καπέλο, αντηλιακό, πάσο και 3-4 ευρώ για τον ξεναγό.

Προσοχή:Αυτό ισχύει για τους φοιτητές για τους οποίους η είσοδος είναι ελεύθερη, με το πάσο βέβαια!Δυστυχώς για όποιον δεν είναι φοιτητής η είσοδος είναι 12 ευρώ, όχι πολλά για το μνημείο, πολλά ίσως για την τσέπη μας εν μέσω οικονομικής κρίσης αλλά αξίζει…

Πείτε το και σε άλλους!! Πραγματικά είναι μεγάλη ευκαιρία να δούμε τον Παρθενώνα χωρίς σκαλωσιές και να απολαύσουμε και ξεναγό!!

…δανεικά απ’ τα παιδιά μας

ό, τι δανειζόμαστε πρέπει να το γυρνάμε πίσω όπως ήταν…ίσως και καλύτερο!

Η Πόλις εάλω…

29 Μαΐου 1453

Φρίξον ήλιε στέναξον γη…εάλω η Πόλη, εάλω η Πόλη.

Τα δημοτικά τραγούδια μας και όχι μόνο, θρηνούν την άλωση της Βασιλεύουσας…

Χρόνια πολλά!

Χρόνια πολλά σε Κωστάδες και Ελένες!!

Μες στου Μαγιού τση μυρωδιές…

Ίσως το πιο πετυχημένο τραγούδι από όλο το Καλαντάρι!

Το παρακάτω, θυμήθηκα κατά λάθος!Απ’ τα πολύ ωραία τραγούδια!Στίχοι και μουσική με άρωμα ανατολής….

…Καλό μήνα!

«το παιδί που αρρωσταίνει»

Αυτήν την Κυριακή 2 Μαϊου και ώρα 19.00 μ.μ.
θα μιλήσει η κ. Δανάη Παπαδάτου
(Καθηγήτρια Κλινικής Ψυχολογίας στο Τμήμα Νοσηλευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών),
με θέμα

«το παιδί που αρρωσταίνει».

Μία πολύ ξεχωριστή και ενδιαφέρουσα περιήγηση
στην ψυχολογία των παιδιών που πάσχουν από σοβαρά νοσήματα,
μέσα από τα σχέδια και τις ζωγραφιές των ίδιων των παιδιών (προβολή).

Καλό μήνα…

Καλό μήνα!

Καλή Ανάσταση σε όλους!

…τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο τ’ αλωνάκι.

Σαν εχτές το βράδυ ,ξημερώνοντας Κυριακή των Βαΐων 1826, αποφασίζεται από το συμβούλιο των οπλαρχηγών και των προκρίτων του Μεσολογγίου, η έξοδος από την πόλη και η έφοδος στο τουρκικό στρατόπεδο… Η ηρωική αυτή έξοδος είναι τελικά που θα μετατρέψει την στρατιωτική αποτυχία σε θρίαμβο πατριωτικής αρετής, ενώ παράλληλα θα αναζωπυρώσει και το φιλελληνικό κίνημα. Η απόφαση αυτή υπήρξε τραγική, αλλά και μόνη έντιμη διέξοδος από τον άνισο αγώνα, ενώ δίκαια θεωρήθηκε από Έλληνες και ξένους ως η τολμηρότερη και γενναιότερη στρατιωτική επιχείρηση της Επανάστασης.

…έχω και κότερο…

…ένα κομμάτι του Αιγαίου όπως φαίνεται από μια κορφή της Δίρφης…

Δυστυχώς για να βρεθείς στη παραλία στην άκρη της χερσονήσου απέναντι, που είναι πάντα γαλήνια όσα ψηλά και να ‘ναι τα κύματα στο Αιγαίο…πρέπει να χεις κότερο!Δρόμος δεν πάει…

…για τη νίκη…

«…Πριν  λίγο χρόνια, στους Ολυμπιακούς του Seattle, εννιά αθλητές, όλοι με κάποια σωματική ή διανοητική «δυσκολία»,  στέκονταν στη γραμμή της εκκίνησης των 100 μέτρων. Το πιστόλι του αφέτη ακούστηκε και ο αγώνας άρχισε. Δεν έτρεχαν όλοι τους, αλλά όλοι ήθελαν να συμμετέχουν και να κερδίσουν.

Όλοι εκτός από ένα μικρό αγόρι που σκόνταψε στο οδόστρωμα , έπεσε και άρχισε να κλαίει. Οι άλλοι οχτώ άκουσαν το αγόρι  που έκλαψε. Επιβράδυναν λιγάκι και κοίταξαν πίσω τους… έπειτα, γύρισαν και κίνησαν όλοι προς το μέρος του!

Όλοι μαζί πιασμένοι απ’ τους ώμους, προχώρησαν στη γραμμή του τερματισμού. Όλο το στάδιο σηκώθηκε όρθιο, ζητωκραύγαζε και χειροκροτούσε για αρκετή ώρα!

…Όποιοι ήταν σε αυτόν τον αγώνα λένε ακόμα αυτήν την ιστορία… ΓΙΑΤΙ? Γιατί βαθειά μέσα μας όλοι ξέρουμε ένα πράγμα: «Αυτό που μετράει πιο πολύ στη ζωή μας, δεν είναι το να νικάμε για τον εαυτό μας. Είναι το να βοηθάμε τους άλλους να νικήσουν… ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα επιβραδύνουμε ή θα αλλάξουμε πορεία…»   »

Η αλήθεια είναι ότι το παραπάνω βίντεο όπως και το κειμενάκι είναι μια παραποιημένη ιστορία η οποία στο μεγαλύτερο μέρος της δεν είναι αληθινή, αν και έχει μια βάση πραγματικού γεγονότος. Το περιστατικό συνέβη στην Ουάσιγκτον σε κάποιους αγώνες και οι αθλητές που γύρισαν να βοηθήσουν, και έχασαν την πολυπόθητη νίκη, ήταν ένας ή δύο και όχι οχτώ…αλλά  μάλλον αντιπροσωπεύουν καλύτερα την τελευταία φράση…