Πως είδα…το Σύνταγμα!

Αθήνα, Σύνταγμα: ώρα 18:00

Είναι η ατμόσφαιρα που κυριολεκτικά σου «καίει την ανάσα».Ο  ήχος από τις μολότοφ και τις κρότου  λάμψης ακουγόταν  ήδη από πολύ μακριά, πριν καν προσεγγίσω την πλατεία… Όταν έφτασα είδα πως δεν αποτελούσα μονάδα. Χιλιάδες ήταν μαζί μου εκεί.(εγώ γιατί άραγε πήγα;).

Από νωρίς το σήμα για επικοινωνία, σε συγκεκριμένη τουλάχιστον εταιρία κινητής τηλεφωνίας, ήταν δυσεύρετο. τυχαίο; Ήταν εκεί ένθερμοι διαδηλωτές που φώναζαν συνθήματα και κρατούσαν πανό. Ήταν εκεί νέα παιδιά αλλά και μεγάλοι άνθρωποι. Είδα πολλούς με το μπαστούνι τους. Είδα και κάποιον στο αναπηρικό. Είδα όλων των ειδών τις διαμαρτυρίες. Τη διαμαρτυρία του «φραπέ», του «καθιστού», τη διαμαρτυρία (;) του «ομορφάντρα» που εκμεταλλευόταν την κατάσταση έχοντας στήσει πρόχειρα μια καντίνα. Είδα και του αγανακτισμένου. Είδα, ή μάλλον ένιωσα τη διαμαρτυρία του ταραχοποιού. οπισθοχώρησα και πάλι ξαναγύρισα. Είδα το ασθενοφόρο να έρχεται και να φεύγει.. Είδα την κοπέλα που λιποθύμησε από τα δακρυγόνα. είδα το νεαρό που αγωνιζόταν να γεμίσει τα πνευμόνια του με αέρα. Είδα την αλληλεγγύη του Έλληνα προς τον συνάνθρωπο που χρειάζεται βοήθεια (λίγο νερό, ένα χαρτομάντιλο, λίγο φάρμακο που θα τον βοηθήσει να αναπνεύσει). Είδα να εκτοξεύονται κροτίδες.. Άκουσα και διάβασα συνθήματα. Ένιωσα το πρόσωπό μου να καίει, την ανάσα μου να κόβεται, το σώμα μου να ζητάει απεγνωσμένα φρέσκο αέρα γιατί δεν μπορούσα να αναπνεύσω από τα χημικά. φοβήθηκα το χωρισμό από το φίλο τη ώρα που έβλεπα τον κόσμο να τρέχει με πανικό και με έτρεπε και εμένα σε φυγή γιατί μόλις «την είχαμε φάει». . Είδα το μαύρο καπνό της φωτιάς και το κυνηγητό των κουκουλοφόρων στα στενάκια. Είδα τη δύναμη της εξουσίας. Άκουσα τους πολίτες που τσακώνονταν μεταξύ τους.. α ρε Έλληνα..!
Δεν ένιωσα τον πανικό. ένιωσα όμως την αγανάκτηση. γιατί κάποιος μου χαλάει τη διαμαρτυρία μου; Γιατί κάποιοι δείχνουν την εξουσία τους «ρίχνοντας στο ψαχνό»;

Αθήνα, Σύνταγμα ώρα 01:00

Είδα τον κόσμο που απέμεινε ελάχιστο. είδα μια εικόνα καταστροφής.. Ένιωθα ακόμη την κάψα από τα δακρυγόνα και τα χημικά. Ο λαιμός μου και τα μάτια μου έκαιγαν.. Είδα δεκάδες πυροσβεστικά, να προσπαθούν να σβήσουν τη φωτιά.. Δεν ήταν μία, ήταν πολλές οι φωτιές. κατέτρωγαν τα σωθικά των κτηρίων κάτι κόκκινα θεριά. μια στέγη κατέρρευσε μπροστά μας. . είδα ένα πεδίο μάχης. Παντού η καταστροφή και το ρήμαγμα.. Σπασμένες βιτρίνες, κάγκελα, παγκάκια, σπασμένα μάρμαρα.. Είδα τη Φιλελλήνων σπαρμένη με μάρμαρα.. Είδα την Αθήνα να προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της. τίποτα δεν έμεινε όρθιο. Δεν είναι η Αθήνα που ήξερα. Είδα και τους φωτογράφους να συναγωνίζονται για την. «καλύτερη πόζα» του χάους. Τίποτα δεν έμεινε όρθιο, τίποτα δε θύμιζε την Αθήνα που ήξερα .. κάποιοι φαίνεται πως απολάμβαναν την εικόνα της καταστροφής. Οδός Σταδίου: ένα παγκάκι, που κάποτε θα βρισκόταν κοντά στον ήρωα του ΄21, ήταν τοποθετημένο στη μέση του δρόμου. με θέα την Αθήνα που φλέγεται. Τι είδαν τα μάτια σου κι εσένα «Γέρο» εκεί πάνω που ήσουν στο άλογο; Πως ένιωθες άραγε; Και ποιο δρόμο να μας έδειχνες να ακολουθήσουμε εκείνη την ώρα;

Καληνύχτα Ελλάδα. χθες για ακόμα μια φορά πέθανε η Δημοκρατία..

Δεν παύω να ελπίζω για σένα όμως. Πιστεύω πως θα ξαναγεννηθείς μέσα από τις στάχτες σου. το θέμα είναι πόσο καιρό θα σου πάρει.