Antirisis
Το είδα και είπα να το μοιραστώ μαζί σας! Λόγω σχολής το χω ξανακούσει αλλά δεν ήξερα τις εξελίξεις…
Το βίντεο είναι λίγο πρόχειρο και θυμίζει ειδήσεις αμφισβητούμενες, αλλά δεν νομίζω ότι είναι δυστυχώς!
Πολλοί είναι οι μηχανικοί και οι επιχειρηματίες που εποφαλμιούν αυτό το «φιλέτο » όπως ονομάζεται χρόνια τώρα στους κύκλους αυτούς.
Αξίζει να διαβάσετε και τη μελέτη του Πολυτεχνείου! Αν αυτό το κράτος ήξερε να αξιοποιήσει το δυναμικό του…
Το καλοκαίρι σιγά-σιγά πλησιάζει και εμείς μπαίνουμε στην ανάλογη διάθεση.
Αρχές Απριλίου λοιπόν, και το 7ο σεμινάριό μας για φέτος θα είναι η αγαπημένη Κύθνος!
Κυριακή 6 Απριλίου
Εισηγητής του σεμιναρίου ο Γεράσιμος (Μάκης) Πιρπινιάς, με μακροχρόνια διδακτική εμπειρία,βασισμένη στη βιωματική σχέση του με τις χορευτικές –και μουσικές– παραδόσεις των Κυκλάδων.
Περισσότερες πληροφορίες: http://simonkaras.com/anakoinoseis/anakoinoseis-mas/504-seminaria-ellinikon-xoron-kythnos.html
Μιας και φέτος είναι η χρονιά των γάμων στην παρέα μας… κάτι σχετικό και παραδοσιακό από την Κύπρο!
Να ζήσετε ! Η ώρα η καλή και στους επόμενους!
Οι παραδοσιακοί αγροτικοί σπόροι που είναι κατάλληλοι για το μοντέλο της ήπιας πολύ-λειτουργικής γεωργίας και αποτελούν προϋπόθεση για τη διατροφική μας ασφάλεια βρίσκονται υπό διωγμό.
Η ανακοίνωση που έχω μπροστά μου με θλίβει. Μεγάλος τώρα πια κι εγώ δεν τις θέλω πια τις υπερβολές και ειδικά τις μέρες που όλα μοιάζουν εύθραυστα. Βέβαια ίσως να υπήρξα και εγώ υπερβολικός στα νιάτα μου. Υπήρξα; Ούτε που μπορώ να θυμηθώ. Δεκαετία του ’80 στην Αγία Βαρβάρα, δίπλα από το Αιγάλεω. Τα γραφεία του κόμματος μου ήταν δυο γωνίες μακριά από τα γραφεία του αντίπαλου κόμματος. Στην ανηφόρα εκατό μέτρα μακριά ήταν και τα άλλα κομματικά γραφεία. Λέγαμε καλημέρα και μετά δίναμε την μάχη της μικροφωνικής. Όχι κάθε μέρα αλλά Κυριακές και εορτές σίγουρα. Συνέχεια ανάγνωσης «Λάδι στη φωτιά»
Του Χρύσανθου Λαζαρίδη
Ακούω διάφορους σήμερα να βρίζουν τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου».
Ανήκω – θέλοντας και μη – σε εκείνη της γενιά.
Μιλάω σπάνια για τα γεγονότα εκείνα, κι όταν το κάνω αμφισβητώ όλους τους μύθους που επικράτησαν έκτοτε. Κυρίως για το ρόλο που διαδραμάτισε η τότε Αριστερά…
Αυτή η αμφισβήτηση εκ μέρους μου εκφράζεται δημόσια και γίνεται από τότε, όταν δεν ήταν εύκολο να ειπωθούν, να γραφούν ή να ακουστούν, πράγματα που τώρα τα λένε πολλοί. Και κάποιοι, μάλιστα, καθ’ υπεροβολήν…
Και δεν εξαργύρωσα τη συμμετοχή μου στα «γεγονότα του Πολυτεχνείου». Συνειδητά, από την πρώτη στιγμή, κράτησα τις αποστάσεις μου και αποδοκίμασα όσους το έκαναν. Και μάλιστα σε εποχές που αυτό είχε και κόστος και ρίσκο:
Το κόστος να απομονωθείς από παντού. Και το ρίσκο να φανείς «γραφικός».
Ό,τι έκανα στη ζωή μου το έκανα όχι επικαλούμενος τη «συμμετοχή» μου σε εκείνη την εξέγερση, αλλά μάλλον… αποσιωπώντας την.
Ό,τι έκανα έκτοτε το κατάφερα όχι επειδή «ήμουν κι εγώ εκεί», αλλά παρά το γεγονός ότι ήμουν κι εγώ εκεί…
Και τέλος μίλησα από τους πρώτους για τη χρεοκοπία της μεταπολίτευσης του 1974 και για την ανάγκη μιας «νέας μεταπολίτευση». Σε καιρούς (πριν δέκα χρόνια περίπου) που κι αυτό δεν ήταν εύκολο να το πει κανείς…
Νιώθω, λοιπόν, την ανάγκη να γράψω σήμερα αυτές τις γραμμές, όχι «απολογητικά» με την έννοια της «απολογίας», ούτε καν με την έννοια του «απολογισμού». Μάλλον «παρεμβατικά», με την έννοια να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους. Συνέχεια ανάγνωσης «Για τους Σπαρτιάτες, Είλωτες. Και για τους Είλωτες, Σπαρτιάτες…»
Απόστολος Καλδάρας, Η Σμύρνη μάνα καίγεται
31 Αυγούστου…ημέρα ανάμνησης της αρχής του τέλους. Της αρχής της πυρκαγιάς της Σμύρνης….
Με το παλιό ημερολόγιο που τότε επικρατούσε, ήταν 31 Αυγούστου η μέρα που άρχισε η πυρκαγιά στην πλούσια και ανθίζουσα Σμύρνη που μάλλον δεν περίμενε τίποτα τέτοιο να συμβεί. Η περιγραφή της πυρκαγιάς παρακάτω είναι μια απλή αναφορά στο γεγονός:
Ο άνεμος, που από τα ξημερώματα είχε αλλάξει φορά και φυσούσε πλέον δυνατά προς τα βορειοδυτικά, υποβοήθησε τη γρήγορη εξάπλωση της πυρκαγιάς προς την ελληνική και τις ευρωπαϊκές συνοικίες, προστατεύοντας μόνο την τουρκική πλευρά της πόλης, που ήταν σκαρφαλωμένη στις βραχώδεις πλαγιές του όρους Πάγος. Συνέχεια ανάγνωσης «31 Αυγούστου 1922…»
Independent Movement for the repatriation of looted Greek antiquities/Ανεξάρτητη Κίνηση για τον επαναπατρισμό των ελληνικών αρχαιοτήτων
Για να κάνουμε κανένα όνειρο….
(απ’το δίσκο: Τα ρόδα της αυλής , της Άννας Μπουρμά)
Ήταν κάποτε ένας γιατρός. Μια μέρα φεύγοντας από την πόλη που έμενε για να πάει σε μια άλλη γειτονική όπου είχε δουλειά, συνάντησε την πανούκλα που έμπαινε. Σταμάτησε και την ρώτησε: «Πάλι εδώ; Τι ήρθες να κάνεις;»
Και η πανούκλα απάντησε: «Είναι η σειρά μου».
«Πόσους θα πάρεις αυτή τη φορά;» ρώτησε ο γιατρός.
«Λίγους, γύρω στους χίλιους», απάντησε η πανούκλα.
Μετά από μια εβδομάδα ο γιατρός (έχοντας ενημερωθεί εν τω μεταξύ για την κατάσταση στην πόλη του) επέστρεψε, και στην είσοδο της πόλης αντάμωσε την πανούκλα που έφευγε
«Μου είπες ψέματα», της είπε. «Είχες πει ότι θα πάρεις κάπου χίλιους και τελικά πέθαναν πέντε χιλιάδες».
Κι εκείνη απάντησε: «Δεν είπα ψέματα. Εγώ πήρα χίλιους. Τους υπόλοιπους τους σκότωσε το άγχος και ο φόβος».
Συνέχεια ανάγνωσης «…περί φόβου ο λόγος…»
Ένα ποίημα γραμμένο πριν το 1900 και όμως άκρως επίκαιρο!
Ελπίζουμε όλοι, να κάνει ο καθένας μας την αλλαγή και από γάιδαροι που έχουμε καταντήσει, να γίνουμε πάλι, όχι ήρωες αλλά άνθρωποι και πάλι Έλληνες!Ξεκινώντας από αύριο, ας έχει η πατρίδα μας ένα καλύτερο μέλλον!
Η Μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων , από την δουλειά του Δημήτρη Καλαντζή και του κουιτέντου του. Μια τζαζ διασκευή του Μάνου Χατζιδάκι που κυκλοφόρησε σε δίσκο με τίτλο: «Mano’s».
Το ακούμε μαζί με την Αθηναϊκή Καμεράτα, στο Μέγαρο Μουσικής.Πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι είναι ίσως ό,τι πιο φρέσκο και πρωτότυπο υπάρχει αυτή τη στιγμή, στην ελληνική μουσική σκηνή.
Ο ίδιος λέει για τη δουλειά αυτή: » Το δύσκολο σε ένα τέτοιο εγχείρημα δεν είναι η σύνταξη μιας ενορχήστρωσης, αλλά η μεταφορά ή «μετάφραση» της διάθεσης ενός κομματιού σε ένα άλλο είδος μουσικής. Ειδικά σε ένα είδος μουσικής σαν τη τζαζ, που το μεγαλύτερο μέρος ενός κομματιού καλύπτεται από αυτοσχεδιασμούς η πρόκληση αυτή είναι μεγαλύτερη.»
Ένα πολύ δυνατό κομμάτι, από το νέο άλμπουμ του Γιάννη Χαρούλη και του Θανάση Παπακωνσταντίνου:»Μαγγανείες».
Για να εμπλουτίζουμε λιγάκι το τοπίο της επικαιρότητας!
Τις τελευταίες μέρες μας έφυγαν δυο Μεγάλοι της μουσικής!
Η Δόμνα Σαμίου, η οποία άφησε το προσωπικό της σημάδι στο χώρο της παραδοσιακής μουσικής, δίνοντας της πολλά από τα χαρακτηριστικά που έχει σήμερα.
Και ο Δημήτρης Μητροπάνος, που η χρειά του αλλά κυρίως η ψυχή του έδωσε μια άλλη «νότα»στο λαϊκό τραγούδι.
Ένα πολύ μικρό άκουσμα:
«Της Αττάλειας τα νερά» από το δίσκο της Δόμνας Σαμίου, «Της Κυρά- Θάλασσας».
Το «Αλοίμονο» από το Δημήτρη Μητροπάνο, σε μια συγκλονιστική ερμηνεία.
Μπορεί να έχει χρωματιστεί λιγάκι σαν τραγούδι, αλλά νομίζω ότι ταιριάζει σήμερα καλύτερα από άλλη εποχή!
Κάπως έτσι την έχουν δει εκεί πάνω(στην κυβέρνηση)- μέσα(στη βουλή)- έξω (στην Ευρώπη κι όχι μόνο) την ιστορία…Τί θα αφήσουμε ο καθένας στον εαυτό του κι όλοι μαζί στη ζωή μας σ’αυτή τη χώρα είναι το ερώτημα…
Παιδιά αυτά τα δυο κασκόλ, ξεχάστηκαν στην πίτα την προηγούμενη Πέμπτη!Δεν τα χει αναζητήσει κανείς προς το παρόν…Όποιος τα αναγνωρίσει στέλνει ένα μέιλ στο μπλογκ να συννενοηθούμε!
Χρόνια πολλά σε όλους!!
Η χαρά των καλάντων είναι κάτι το περίεργο που όλοι το νιώθουμε και φαίνεται παντού!!Γι’ αυτό και όποιος έρχεται κολλάει!!Κολλήσανε κι οι Πατρινοί και είπανε κάλαντα με την ίδια χαρά και πόρωση στο Καραμανδάνειο νοσοκομείο!Στο «παίδων» της Πάτρας θα λέγαμε!
Σας αφήνω να τους απολαύσετε!
Συνέχεια ανάγνωσης «….η χαρά μας είναι κολλητική!!»
Αντι-ρήσεις 