Με φοβίζω εγώ και εσύ..

Πολλές φορές σκέφτομαι ότι έζησα στα χρόνια της μεγάλης αλλαγής, όχι του μεσοπολέμου, όχι του εμφυλίου, αλλά της τεχνολογίκής αλλαγής, της κατάργησης της ελευθερίας, της αλλαγής των σχέσεων!

Τώρα αυτονόητα τα παιδία απαιτούν από την πρώιμη ηλικία, ένα κινητό, ένα laptop, ένα X-BOX, ένα MP4 για να μην είναι μειονεκτικά, για να μη νιώσουν αποξενωμένα, για να μην αποτελούν τον περίεργο.

Οι φωνές των μανάδων, που φωνάζαν από τα μπαλκόνια και τα παράθυρα τα καμάρια τους να επιστρέψουν από τις παρακείμενες γειτονιές, σώπασαν για πάντα και μοιάζει να έχουν περάσει στη χώρα του ποτέ.

Η ζωή όπου αφήναμε τα κλειδιά πάνω στην πόρτα και το μαρμαράκι στην εξώπορτα, ώστε τα συχνά πάνω κάτω των παιδιών να μην αναστατώνουν το σπίτι, μοιάζει με σκηνή βγαλμένη από ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Ο καλοκαιριάτικος ύπνος στην εξοχή, μελετώντας τα άστρα και ακούγοντας τον ήχο του μπούφου, αντικαταστήθηκε από το φόβο ενός εμοβόρου ξένου ή κάποιου περίεργου εντόμου.

Ένα και μόνο διδακτικό παιδικό στην ασπρόμαυρη τηλεόραση την ημέρα αντικαταστάθηκε με ατελείωτες ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή έως ότου η μαμά μαγειρέψει, ξεκουραστεί, μαζέψει το σπίτι, μιλήσει στο τηλέφωνο με την αδερφή της ή γυρίσει ο μπαμπάς το βράδυ από τη δουλεία.

Πολύτιμη περιουσία για όποιον είχε ένα μικρό Μίκυ Μάους ενώ ένα πλαστικό μπουκάλι πάντα γεμάτο με χαρτιά ήταν η σταθερή αξία για μπάλα μας.

Ήξερες τι ομάδα είναι όλα τα παιδιά στη γειτονιά σου και στις γύρω, ήξερες επίσης και τι δουλειά έκαναν οι μπαμπάδες των παιδιών αυτών, ήξερες τι αμάξι είχε η οικογένειά τους, τι ποδήλατο είχανε και που ήταν το χωριό τους.

Ήξερες όλες τις περίεργες γεροντοκόρες της περιοχής, ενώ πάντα υπέροχο θέαμα ήταν η βιτρίνα του πιο κοντινού pet shop.

Ήξερες ότι ο μικρός της παρέας, στα κάλαντα παίρνει μόνο τα ψιλά ενώ τώρα ή δεν έρχεται μαζί γιατί είναι μικρός και είναι επικίνδυνο ή πιο απλά δεν υπάρχει παρέα.

Ήξερες τι σημαίνει κόντρα στο ποδήλατο.

Ήξερες που φωλιάζουν οι γάτες της περιοχής.

Ήξερες τα ονόματα των σκυλιών ενίοτε και των ιδιοκτητών τους.

Ήξερες ότι φίλοι γίνονται μετά από πολλά χρόνια με μπάλα, κρυφτό, κουτσό, μπίλιες, αμπάριζα, κυνηγητό και ενίοτε καμιάς μπουνιάς και όχι πατώντας like στον υπολογιστή μας.

Ήξερες  όλες τις μέρες των εθνικών και θρησκευτικών εορτών και τι σημαίνουν.

Ήξερες ότι στο σχολείο αν αναφωνούσες ζήτω η Ελλάδα δε θα έθιγες κανέναν ενώ η προσευχή πριν και κατά το τέλος του σχολείου ήταν αυτονόητο.

Ήξερες πως αν βαριέσαι παίρνεις το τηλέφωνο και κάνεις καμιά  ωραία φάρσα.

Δεν ήξερες τι σημαίνει συναγερμός.

Δεν ήξερες να μιλάς πάνω από μία γλώσσα και δεν αποτελούσες εξαίρεση.

Δεν ήξερες πως ο μπαμπάς και η μαμά μπορεί μία μέρα να χωρίσουν.

Δεν ήξερες που παραπέμπει η λέξη ετερόφυλος κλπ.

Δεν ήξερες τις λέξεις, ψυχολόγος, like/unlike.

Η ζωή ήταν πιο φτωχική αλλά γεμάτο ζωή, είχες χώρο να αναπνεύσεις, να μεγαλώσεις, να ωριμάσεις.

Τελικά παραδώσαμε μια ζωή που δεν μπορεί να κερδιστεί με πορείες και διαδηλώσεις. Παραδώσαμε μια ζωή, μα δε μας είπαν ότι το αντάλλαγμα είχε ημερομηνία λήξης. Προδώσαμε εκείνα τα παιδιά και το όραμά τους.

Θα βλέπουν τα παιδιά μας σε λίγα χρόνια εκείνες τις αθάνατες ελληνικές ταινίες και στο πρόγραμμα δίπλα θα γράφει «ταινία επιστημονικής φαντασίας».

Δε με φοβίζει η κρίση του οικονομικού συστήματος, του κινητού, του facebook, του videogame, του laptop… Με φοβίζει η κρίση του φόβου, της κατάργησης της ελευθερίας, της έλλειψης δημοκρατίας, της αποθάρρυνσης των αξιών, της εγκατάλειψης της παράδοσης.

Ήσουν τελικά φτωχός, μα δεν ήξερες τι σημαίνει κρίση.

Με φοβίζει εγώ και εσύ που ενώ τα ζήσαμε δεν τα μεταβιβάσαμε στα παιδιά μας, που αφήσαμε τις σειρήνες να μπουν στην ψυχή μας. Που αφήσαμε τους άλλους να μας επιβάλλουν πως θα ζήσουμε!