Άρθρο απο την Κοινωνική Ανατολή
Έχουν πραγματικά ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα σχόλια των αναγνωστών στις ειδησεογραφικές σελίδες. Καθρεπτίζεται σε αυτά μια εικόνα της σημερινής κοινωνίας… Με γνώμονα τα τελευταία περιστατικά που έχουν να κάνουν με το μεταναστευτικό, καθώς και με τις αντιδράσεις του κόσμου, πολιτικού και μη, καταλαβαίνει κανείς ότι έχουμε πιάσει τα άκρα. Από τη μια έχουμε τους υποστηρικτές των ταλαίπωρων μεταναστών και από την άλλη το αντίπαλο δέος, που εκφράζεται κυρίως με το “άρον άρον σταύρωσον αυτόν”. Και οι δύο πλευρές θεωρώ πως εξετάζουν επιφανειακά το πρόβλημα και αρκούντε στο να δέχονται άκριτα και άβουλλα το ξαναζεσταμένο πιάτο που σερβίρουν καθημερινά τα Μ.Μ.Ε αυτής της χώρας και φυσικά εξυπηρετώντας ο καθένας τα δικά του συμφέροντα. Από τον τελευταίο Έλληνα που θα εκμεταλλευτεί στη δούλεψή του το ξένο μετανάστη, μέχρι και τους εντολοδότες κυρίους που ασκούν τη σκιώδη μεταναστευτική πολιτική σε αυτή τη χώρα.
Τελικά τα μόνα θύματα της υπόθεσης είναι ο κάθε μετανάστης και φυσικά ο κάθε Έλληνας. Μέσα στο πλαίσιο απ-Ελληνοποίησης της Ελλάδας, προφανώς προβλέπεται η αθρόα εισρροή λαθραίων μεταναστών, οι οποίοι βέβαια, όπως σημειώνει και ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος, βρίσκουν τα 5.000 με 6.000 ευρώ που ζητάνε οι λαθρέμποροι για να τους εισάγουν στη χώρα, για να έρθουν να εργαστούν στη χώρα μας και να καλύψουν τα παραπάνω χρήματα, εργαζόμενοι σε τι βάθος χρόνου άραγε;Γενικά, δεν μου ακούγεται σαν μια επικερδής επένδυση…Την ίδια στιγμή δημοσιογράφος των Τουρκικών εφημερίδων, με αφορμή σκάφος με λαθρομετανάστες που βυθίστηκε στα παράλια της Μικράς Ασίας, αναρρωτιέται πως κατάφεραν αυτοί οι άνθρωποι να διασχίσουν από άκρη σε άκρη τη Τουρκία,περνώντας τόσα σημεία ελέγχου, για να φτάσουν στα παράλια και να πλεύσουν προς Ελλάδα.
Η παραπάνω ισορροπία και αρμονική όσο θα μπορούσε να είναι συμβίωση, διαταράσσεται κατά καιρούς με διάφορα ακραία περιστατικά βίας και από τις δύο πλευρές. Παρασυρμένοι από το δίκτυο της παραπληροφόρησης και της κατευθυνόμενης σκέψης και οι μεν αλλά και οι δε, καταφεύγουν σε ακραίες αντιδράσεις. Ένα πράγμα μόνο είναι σίγουρο! Το παιχνίδι αυτό πρέπει επιτέλους να σταματήσει.
Η λύση τελικά, ίσως να βρίσκεται κάπου στη μέση…ούτε στη φιλολογία της επιφανειακής και άκριτης παραδοχής των γεγονότων, αλλά ούτε και στην διύληση αυτών, η οποία οδηγεί σε ενέργειες ακραίου φανατισμού. Άλλωστε, άνθρωποι είμαστε όλοι, που προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε μια κοινωνία που τείνει να γίνει παγκόσμια. Γιατί εάν δεν έρθουν προς τη μέση οι δύο άκρες, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ενώσουμε τα χέρια και μαζί να αντιταχθούμε στα συμφέροντα που μας έχουν φτάσει εδώ που είμαστε σήμερα. Αντί λοιπόν να εξυπηρετούμε άθελά μας τα συμφέροντα των παραπάνω, μήπως οφείλουμε να αντιδράσουμε, αναπτύσσοντας μια εις βάθος κριτική σκέψη και να προσπαθήσουμε να εστιάσουμε όχι στα άκρα, αλλά στο κέντρο, όπου ίσως βρίσκεται και η λύση. Θα πρέπει να υπερνικήσουμε το δήθεν πατριωτικό μας συναίσθημα, που επιστρατεύεται μόνο όταν μας το ξυπνησουν υποσυνείδητα, και να αποδείξουμε τη παλικαριά και εγρήγορσή μας κυνηγώντας όχι ο ένας τον άλλο, αλλά και οι δυο τον ενορχηστρωτή του σχεδίου που μας έφτασε εδώ. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να σταθούμε αντάξιοι των προγόνων μας.
Άλλωστε, σταδιακά, τα επιχειρήματα που είχαν οι μετανάστες για να έρθουν στη χώρα μας καταρρίπτονται. Η Ελλάδα, δεν είναι πλέον η γη της επαγγελίας που ίσως τους υποσχόντουσαν. Υπάρχουν πλέον άνθρωποι εγκλωβισμένοι στη χώρα μας, που θέλουν να φύγουν και δεν μπορούν. Ας θέσουμε στον εαυτό μας ο καθένας κάποια βασικά ερωτήματα όσον αφορά το μεταναστευτικό και αυτή τη φορά ας μην αναζητήσουμε τις απαντήσεις στα ετοιματζίδικα πακέτα. Πρέπει να μάθουμε να σκεπτόμαστε. Ειδάλλως είμαστε χαμένοι.Θα πρέπει να πάψουμε να λειτουργούμε σαν μαριονέτες των συμφερόντων των μεγάλων αυτού του κόσμου, οι οποίοι θέλουν να ενώσουν όλα τα έθνη υπό μια κοινή εξουσία, εξαλείφοντας ουσιαστικά κάθε στοιχείο που διαφοροποιεί τα έθνη μεταξύ τους.
Το παρόν θέμα είναι ανεξάντλητο. Θα μπορούσαμε να επιχειρηματολογούμε για ώρες ατελείωτες και ίσως στο τέλος συμπέρασμα δεν θα βγάζαμε. Παρασυρμένοι σε ένα νέο είδος εμφυλίου πολέμου, πάντα οι μεν απέναντι στους δε. Ο ένας στο ένα άκρο, ο άλλος στο άλλο, ο καθένας να εκτοξεύει επιχειρήματα-κονσέρβα. Στο κέντρο, ο απλός λαός, Έλληνες και μη, να πηγαίνουν μία προς τη μια κατεύθυνση και μια προς την άλλη. Η λύση δεν είναι σε κανένα άκρο. Η λύση θα παρουσιαστεί όταν αποφασίσουμε όλοι να δώσουμε τα χέρια και να τη βρούμε από κοινού. Για να δώσουμε τα χέρια όμως, θα πρέπει να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλο…και μοιραία, τα άκρα θα πρέπει να πλησιάσουν προς το κέντρο.
Αντι-ρήσεις 