Κι όλο πλέκω… πλέκω… πλέκω…

Πόσο πάει το «μαλλί»;;;

… Όλα τ’ αγαπημένα!!!

Ταινία & ποπ-κορν!!!

Αυτή την Τρίτη 21 Μαρτίου!!!

Απόψε… παίζουμε!!!

Πάμε έναν γύρο ακόμα;;;

τα λέμε το βράδυ

ΤΕΤΑΡΤΗ 26/10 ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΟΥΜΕ

Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι

Η επόμενη καλλιτεχνική μας συνάντηση θα γίνει την Τετάρτη 26 Οκτωβρίου στις 17.00 στην αίθουσά μας

(Παπαρρηγοπούλου 3, πλατεία Κλαυθμώνος).

Θα ασχοληθούμε με την τεχνική decoupage, γι΄ αυτό μπορείτε να φέρετε ο,τιδήποτε έχετε στο σπίτι σας από ξύλο, χαρτόνι ή γυαλί και θέλετε να το στολίσετε για να φαίνεται πιο όμορφο.

Περιμένουμε τις δηλώσεις σας μέχρι Τρίτη βράδυ!

Πάμε «σινεμά» το βράδυ;;;

Η ΑΓΑΠΗ πέντε γράμματα… μα τα μαθαίνεις χρόνια…

Η καρδιά πονάει πάντα όταν «ψηλώνει»…

πρέπει να χωράει συνέχεια… και να συγχωρεί…

τον φίλο… τον αδερφό… τον κάθε άνθρωπο…

Καρδιά μου σήκω… δέσου γερά… έχουμε δρόμο!!!

ίσως εγώ κι αυτός που φταίει να ‘χουμε κάτι τις κοινό ίσως να φταίμε και οι δυό μας ίσως κανένας απ’ τους δυό

Το ύφος μου λίγο χαμένο λίγο μελαγχολικό
ίσως να φταίει αυτός που φταίει ίσως να φταίω πάλι εγώ
ίσως εγώ κι αυτός που φταίει να ‘χουμε κάτι τις κοινό
ίσως να φταίμε και οι δυό μας ίσως κανένας απ’ τους δυό.
Θέλω όταν φταίω να το λέω να μπορώ να αντιληφθώ
πως άμα κλαίω όταν δε φταίω ίσως να φταίω και λίγο εγώ.

Το Δέντρο των φίλων

Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας…
που μας κάνουν ευτυχισμένους…
απ΄την απλή σύμπτωση να συναντηθούν τα μονοπάτια μας…

Κάποιους τους έχουμε σε ολη τη διαδρομή στο πλάι μας…
βλέποντας πολλά φεγγάρια να περνάνε…
ενώ κάποιους τους βλέπουμε ελάχιστα μεταξύ δύο βημάτων μας…
Ίσως κάθε φύλλο ενός δέντρου χαρακτηρίζει τους φίλους μας…

Επιπλέον…
η μοίρα μάς φέρνει και άλλους φίλους…
αυτούς που δεν γνωρίζαμε ότι επρόκειτο να διασχίσουν το δρόμο μας…
Πολλούς από αυτούς…
τους ορίζουμε ως αδερφές ψυχές… φίλους Καρδιακούς…
Είναι ειλικρινείς…
είναι αληθινοί…
Ξέρουν πότε δεν είμαστε καλά…
ξέρουν τι μας κάνει ευτυχισμένους!!

Υπάρχουν επίσης οι περιστασιακοί φίλοι…
αυτοί που γνωρίζουμε σε κάποιες διακοπές…
ή για λίγες μέρες ή ώρες…
Αυτοί συνήθως στολίζουνε το πρόσωπό μας με πολλά χαμόγελα…
για όσο καιρό είμαστε κοντά τους…

Μιλώντας για κοντά…
δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τους μακρινούς μας φίλους…
εκείνους που είναι στην άκρη των κλαδιών…
και όταν ο άνεμος φυσάει εμφανίζονται πάντα…
μεταξύ του ενός φύλλου και του άλλου…

Περνάει ο καιρός… το καλοκαίρι φεύγει…
πλησιάζει το φθινόπωρο και χάνουμε κάποια από τα φύλλα μας…
μερικά γεννιούνται σ’ ένα άλλο καλοκαίρι…
και μερικά παραμένουν για πολλές εποχές…

Κάθε πρόσωπο που έρχεται στη ζωή μας είναι μοναδικό…
Πάντα αφήνει κάτι από τον εαυτό του και παίρνει ένα κομμάτι από εμάς…

Θα υπάρξουν και εκείνοι που μας πήραν πολλά…
αλλά δε θα υπάρξουν αυτοί που δε μας άφησαν τίποτα…

Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη της ζωής μας…
και η πιο προφανής απόδειξη…

πως δύο ψυχές δε συναντήθηκαν Π ο τ έ τυχαία!!

Jorge Luis Borges —

Από αισθήματα… πως πάμε???

Χαρά στα χέρια

Δημήτρη ευχαριστούμε!

Κάποια χέρια είχαν κρατήσει τον κόσμο μαζί
Κάποια χέρια έχουν πολεμήσει σε πολέμους για πάντα
Πες μου τι πρέπει να κάνω με αυτά τα χέρια τα δικά μου

Ωδή στην χαρά…

Τα «λόγια» δεν έχουν ήχο…

Να με συγχωρείς

Είναι μια μάχη να βλέπεις μέσα σου. Να στρέφεσαι εντός σου.

Δεν το αντέχω γι’ αυτό και το λησμονώ.

Να με αντέχεις…να με προσέχεις…μέχρι να σηκωθώ ψηλά.

Να με συγχωρείς, όχι μια φορά…συνέχεια! αυτό δεν θα με κάνει να επαναπαύομαι,

αλλά να ξεκουράζομαι όταν ξέρω πως είμαι άνθρωπος και παλεύω με τη φθορά μου.

Η ευτυχία είναι εδώ… ψάξε λίγο!!!

Τι είναι ευτυχία για μένα?

Ενας ζεστός καφές με τη παρέα ενα χειμωνιάτικο πρωινό…
Να τρέχεις σαν χαζό στις σκάλες να προλάβεις το τρένο…
Να κάνω εναν φίλο μου να γελάει…κι ας θέλω να βάλω τα κλάμματα εγώ…
Μια αγκαλιά …σφιχτή απο τα άτομα που σ’αγαπάνε…
Οι χαρές του σκύλου σου που σου φτιάχνουν τη μέρα και τα ξεχνάς όλα μόλις πέσεις στην αγκαλιά του…

Εκείνα τα “ μεταξύ μας” αστεία… που έχουν ιστορία χρόνων…

Μία ταινία καλή ή κακή,δεν έχει σημασία με τη παρέα σου καθώς σχολιάζεις κάθε λεπτό της ταινίας και σε βρίζουν αλλά ποιος νοιάστηκε…

Να “σκάσουν μύτη” οι φίλοι σου κάτω από το σπίτι όταν διαβαζεις για μάθημα… έτσι για 5 λεπτά…
Μία σοκολάτα σε ένα παγκάκι καθώς τσακωνόμαστε για το τελευταίο κομμάτι…
Να μπαίνεις μέσα στο σπίτι και να μυρίζεις το αγαπημένο σου φαι…
Ενα κάδρο με τις πιο αγαπημένες σου φωτογραφίες…

Τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις…

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Τι περιμένεις;;;

Αλήθεια… τι περιμένεις;;;