Ένα μικρό κορίτσι μιλούσε με το δάσκαλο της για τις φάλαινες.
Ο δάσκαλος είπε ότι είναι φύση αδύνατο μια φάλαινα να καταπιεί έναν άνθρωπο, γιατί αν και είναι ένα πολύ μεγάλο θηλαστικό, ο λαιμός του είναι πολύ μικρός.
Το μικρό κορίτσι επισήμανε ότι μια φάλαινα είχε καταπιεί τον Ιωνά.
Ενοχλημένος ο δάσκαλος επέμεινε ότι μια φάλαινα δεν μπορεί να καταπιεί έναν άνθρωπο.
Τότε το μικρό κορίτσι είπε, » Όταν θα πάω στον παράδεισο, θα ρωτήσω τον Ιωνά.»
Και ο δάσκαλος τη ρώτησε » Και αν ο Ιωνάς έχει πάει στη κόλαση?»
Και η μικρή απάντησε » Τότε θα τον ρωτήσεις εσύ!»
———————————————————————————————-
Μια μέρα μια πιτσιρίκα καθόταν και έβλεπε τη μητέρα της που έπλενε τα πιάτα στον νεροχύτη. Ξαφνικά παρατήρησε ότι η μητέρα της είχε αρκετές λευκές τρίχες, που έκαναν αντίθεση στο καστανά της μαλλιά.
Κοίταξε της μητέρα της και τη ρώτησε όλο απορία «Γιατί κάποια από τα μαλλιά σου είναι λευκά, Μαμά?»
Και η μητέρα της απάντησε «Λοιπόν, κάθε φορά που κάνεις κάτι λάθος και με στεναχωρείς και με κάνεις να κλαίω, μια τρίχα μου γίνεται λευκή.»
Το μικρό κορίτσι σκέφτηκε λίγο αυτή την αποκάλυψη και είπε «Μαμά, γιατί όλα τα μαλλιά της γιαγιάς είναι άσπρα?»
———————————————————————————————-
Τα παιδιά είχαν όλα φωτογραφηθεί και η δασκάλα προσπαθούσε να τα πείσει να αγοράσουν από μια ομαδική φωτογραφία.
«Σκεφτείτε τι ωραία που θα είναι όταν μεγαλώσετε να βλέπετε αυτή τη φωτογραφία και να λέτε «Να η Ιωάννα, είναι δικηγόρος» ή «Να ο Μιχάλης, είναι γιατρός».
Μια φωνούλα ακούστηκε από το βάθος της τάξης «Και να η δασκάλα, είναι νεκρή.»
—————————————————————————————————-
Μια νηπιαγωγός παρατηρούσε τα παιδιά της τάξης της καθώς ζωγράφιζαν. Και περνούσε που και που από δίπλα τους για να δει τις ζωγραφιές τους.
Καθώς περνούσε από ένα κοριτσάκι που δούλευε σταθερά, το ρώτησε τι ζωγράφιζε.
Το κοριτσάκι απάντησε » Ζωγραφίζω το Θεό.»
Η δασκάλα σταμάτησε και είπε » Μα κανένας δεν ξέρει πως μοιάζει ο Θεός.»
Χωρίς να χάσει λεπτό από τη ζωγραφιά της, το κοριτσάκι απάντησε
» θα ξέρουν όλοι σε ένα λεπτό.»
———————————————————————————————————
Μια δασκάλα εξηγούσε στα παιδιά την κυκλοφορία του αίματος. Προσπαθώντας να το κάνει πιο κατανοητό είπε «Τώρα παιδιά, αν σταθώ με το κεφάλι προς τα κάτω, όπως ξέρετε, το αίμα θα κυλίσει όλο εκεί και το πρόσωπο μου θα γίνει κόκκινο.
«Ναι», είπαν όλα.
«Τότε γιατί όταν στέκομαι κανονικά όρθια, δεν τρέχει το αίμα στα πόδια μου?»
Και ένας μικρός φώναξε, «Γιατί τα πόδια σου δεν είναι άδεια»
——————————————————————————————————————-
Τα παιδιά ήταν σε σειρά στην καφετέρια του σχολείου για το μεσημεριανό. Στην αρχή του τραπεζιού ήταν μια μεγάλη στοίβα με μήλα. Μια δασκάλα έκανε ένα σημείωμα και το άφησε δίπλα στα μήλα.
«Πάρτε μόνο ΕΝΑ. Ο Θεός κοιτάει.»
Στην άλλη πλευρά του τραπεζιού υπήρχε μια μεγάλη πιατέλα με μπισκότα σοκολάτας.
Και ένα παιδί έγραψε ένα σημείωμα, «Πάρτε όσα θέλετε, ο Θεός προσέχει τα μήλα.»
Αντι-ρήσεις 
όντως μη τα βάζεις ποτέ με ένα παιδί.. είναι φοβερά έξυπνα!! σου την λένε από εκεί που δεν το περιμένεις.. και σε στριμώχνουν με μεγάλη άνεση δίχως να το κάνουν εσκεμμένα.. 🙂 εμένα αυτό που μ’άρεσε περισσότερο είναι το πρώτο!! το κοριτσάκι σίγουρο πως θα πάει στον Παράδεισο! φοβερό! χι χι..:-)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα….»
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Περιγράφει ο Λέο Μπουσκάλια σ’ένα βιβλίο του ένα περιστατικό ανάμεσα σε μια νηπιαγωγό και ένα παιδάκι.Η νηπιαγωγός είχε μπεί βιαστική στην τάξη και είχε πεί στα παιδιά να ζωγραφίσουν ένα δένδρο,αφού πρώτα το ζωγράφισε αυτή!΄Μία πράσινη μπάλα απο πάνω και απο κάτω μία καφέ γραμμή!Όμως ένα παιδί απο την τάξη είχε ανέβει σε δένδρα,είχε πέσει απο αυτά και γνώριζε πολύ καλά πως ένα δέντρο έχει πολύ περισσότερα χρώματα τα οποία και αποτύπωσε στη ζωγραφιά του! Η νηπιαγωγός όταν είδε τη ζωγραφιά έντρομη παρατήρησε πως δεν ήταν σαν την δικιά της και επισήμανε πως αυτό δεν ήταν δέντρο,αφού δεν έμοιαζε με το δικό της γλυφιτζούρι!Όταν το παιδί επέμεινε πως ήταν δέντρο αυτό που είχε ζωγραφίσει η νηπιαγωγός αποφάνθηκε οτι το παιδί είχε νοητικό πρόβλημα….τα συμπεράσματα δικά σας!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!